ภาพ บุณยนุช ไกรทอง
http://www.adaymagazine.com/galleries/view-48
กลัวนะครับ..ตอนแรกว่าถ้าไปดูหนังเรื่องนี้แล้วจะอยากไปฮอกไกโด..พอดูเสร็จรู้เลยไม่เหมาะกับคนไม่ชอบอากาศหนาวอย่างเราแน่..แต่หนังรักเรื่องนี้กลับอุ่น กรุ่น ละมุนไ ปพร้อมกับความประทับใจ และน้ำตาซึม ๆ แต่ยืนยันนะว่า สาว ๆ นั่งข้าง ๆ 2 ฝั่งร้องดังกว่าเราอีก...ฮา
ภาพ บุณยนุช ไกรทอง
http://www.adaymagazine.com/galleries/view-48
พล็อตคนขี้แพ้ไม่มีตัวตนไปได้เสมอ...เพราะโลกนี้มีคนชนะไม่กี่คน...คนส่วนมากจึงเอาใจช่วย สงสาร และหลงรักคนขี้แพ้ โดยเฉพาะผู้ชายขี้แพ้ไม่เอาใครแม้แต่ตัวเอง...แต่ทำทุกสิ่งได้เพื่อคนที่เรารักด้วยหัวใจ...ใจลอยไปกลับภาพประทับใจ การแสดงของน้องมิว...และเอาใจช่วยผู้ชายซื่อบื้อจริงใจ ที่ห่วงใยใส่ใจสาวคนที่ตัวเองตกหลุมรักอย่างเต๋อ....
กลับถึงบ้านถ้าทางจะนอนไม่หลับ เพราะเรายืนยันว่าเราเป็นเด่นชัย..ผู้ชายขี้แพ้แต่จริงใจ..แต่คนข้าง ๆ เรียกเราว่าพี่ตุ้ย (TOP ในเรื่อง)...ฮา สงสัยจะมีอะไรเขียนต่อ...
ผ่านไป 1 คืน ฉากซาบซึ้งสะเทือนใจยังวนเวียนอยู่..ซึมทั้งวัน แต่รู้สึกได้ว่าจิตใจละมุนขึ้น หลาย ๆ ฉาก ยังวนไปมาในห้วงคำนึง ถ้า"พี่มาก"ทำให้เราตลกน้ำตาไหลยังไง แต่ Fanday กลับทำได้ยิ่งกว่า อานุภาพรุนแรงกว่า "กวนมึนโฮ" เพราะการแสดงของเต๋อ และ มิว ทำให้เรารู้สึกว่า "มันมีจริง และมิวกำลังเดินออกจาออฟฟิตโดยทิ้ง พี่ท็อป เพื่อออกไปตามหาเต๋อ..ซึ่งคงไม่นาน..เพราะเขายังวนเวียนอยู่ไม่ห่างจากคนที่เขารักอย่างที่เขาทำเสมอ...เพราะคนเดดียวที่ทำให้เขาดูเป็นคน..มีความคิด มีความรู้สึก มีตัวตน มีจิตใจคือเธอคนเดียว..นั่นเอง"
ผ่านไป 2 คืน ความรู้สึกยังอุ่น ๆ สัญลักษณ์แทนความรู้สึกบางอย่างในหนังกลับเด่นชัด ภาพน้ำแข็งแกะสลักงานเทศกาลที่เริ่มค่อย ๆ ถูกทำลาย เสียงดังสนั่นสะท้อนช่างสะท้านใจ..กับใจที่พังทลาย ความรู้สึกดี ๆ ที่มีโอกาสสร้างภายใน 1 วัน แตกสลายไปพร้อม ๆ กับ...น้ำตาแห่งความหวังเพียงน้อยนิดที่แค่หวังว่า...
ผ่านไป 3 คืน เสียงเพลงพี่แจ้ ดังในหัวเป็นระยะ ๆ "อยากข่มตานอนทั้งคืน..." แค่นี้ก็สะท้อนใจคนแอบรักแล้วครับ บาดจี๊ด....นึกเห็นภาพรอยยิ้มของนางเอก กำลังนั่งทำงานเปิดเพลงคลอ ๆ พร้อมรอยยิ้ม...ยังไม่รวมนัยยะแทนความรู้สึกของคนสองคนที่เหมือนกัน ต่างกันที่สถานะ คนนึงปีนเขาเอเวอเรสต์โดยไม่ไม่มีสติว่าสิ่งนั้นส่งผลกระทบต่อใครบ้าง..เพระาวิวมันสวยเลยมองแต่วิว ส่วนอีกคนปีนเขาทั้งที่รู้ตัวว่ามันเสี่ยงเพราะมันมีแค่โอกาสเดียว และ..วันเดียวเท่านั้น (ประมาณว่าต่อให้ต้องตายก็ขอได้ทำสิ่งนั้นเพื่อแลกกับวันเดียว)
ผ่านไป 1 คืน ฉากซาบซึ้งสะเทือนใจยังวนเวียนอยู่..ซึมทั้งวัน แต่รู้สึกได้ว่าจิตใจละมุนขึ้น หลาย ๆ ฉาก ยังวนไปมาในห้วงคำนึง ถ้า"พี่มาก"ทำให้เราตลกน้ำตาไหลยังไง แต่ Fanday กลับทำได้ยิ่งกว่า อานุภาพรุนแรงกว่า "กวนมึนโฮ" เพราะการแสดงของเต๋อ และ มิว ทำให้เรารู้สึกว่า "มันมีจริง และมิวกำลังเดินออกจาออฟฟิตโดยทิ้ง พี่ท็อป เพื่อออกไปตามหาเต๋อ..ซึ่งคงไม่นาน..เพราะเขายังวนเวียนอยู่ไม่ห่างจากคนที่เขารักอย่างที่เขาทำเสมอ...เพราะคนเดดียวที่ทำให้เขาดูเป็นคน..มีความคิด มีความรู้สึก มีตัวตน มีจิตใจคือเธอคนเดียว..นั่นเอง"
ผ่านไป 2 คืน ความรู้สึกยังอุ่น ๆ สัญลักษณ์แทนความรู้สึกบางอย่างในหนังกลับเด่นชัด ภาพน้ำแข็งแกะสลักงานเทศกาลที่เริ่มค่อย ๆ ถูกทำลาย เสียงดังสนั่นสะท้อนช่างสะท้านใจ..กับใจที่พังทลาย ความรู้สึกดี ๆ ที่มีโอกาสสร้างภายใน 1 วัน แตกสลายไปพร้อม ๆ กับ...น้ำตาแห่งความหวังเพียงน้อยนิดที่แค่หวังว่า...
ผ่านไป 3 คืน เสียงเพลงพี่แจ้ ดังในหัวเป็นระยะ ๆ "อยากข่มตานอนทั้งคืน..." แค่นี้ก็สะท้อนใจคนแอบรักแล้วครับ บาดจี๊ด....นึกเห็นภาพรอยยิ้มของนางเอก กำลังนั่งทำงานเปิดเพลงคลอ ๆ พร้อมรอยยิ้ม...ยังไม่รวมนัยยะแทนความรู้สึกของคนสองคนที่เหมือนกัน ต่างกันที่สถานะ คนนึงปีนเขาเอเวอเรสต์โดยไม่ไม่มีสติว่าสิ่งนั้นส่งผลกระทบต่อใครบ้าง..เพระาวิวมันสวยเลยมองแต่วิว ส่วนอีกคนปีนเขาทั้งที่รู้ตัวว่ามันเสี่ยงเพราะมันมีแค่โอกาสเดียว และ..วันเดียวเท่านั้น (ประมาณว่าต่อให้ต้องตายก็ขอได้ทำสิ่งนั้นเพื่อแลกกับวันเดียว)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น