สะท้อนมุมคิด...ผีซ่า...กับ Prince of Galapagos (2) แค่เปิดใจ

                  อีกตอนหนึ่งของผีซ่ากับฮานาดะ ที่เรียกน้ำของผู้อ่านได้อย่างถึงก้นบึ้งของความรู้สึกของคนที่สูญเสียคนที่รักไปอย่างไม่มีวันกลับมา ตอนที่  7 บ้านทานตะวัน  เมื่อเจ้าหนูทานตะวัน ลูกชายคนเดียวจมน้ำตาย ทิ้งไว้แค่สวนทานตะวันที่เจ้าหนูหว่านไว้จนเติบใหญ่และแม่ทีมีชีวิตอยู่ก็เหมือนไร้ชีวิต เพราะจิตใจได้ตายไปพร้อมกับเจ้าหนูแล้ว โดยที่ไม่เคยพูดกับใครอีกเลยนับตั้งแต่วันนั้น เสมือนกับไม่มีอะไรผ่านเข้าไปในจิตใจได้อีกเลย ทุกวันแม่จะคอยมารดน้ำสวนทานตะวันเพื่อให้มันมีชีวิต อย่างไร้ชีวิต

               อารมณ์ ดำดิ่ง ดังกล่าวทำให้ผมนึกถึง หนังเรื่องโปรดเรื่องหนึ่งคือ What Dreams May Come ที่นำแสดงโดย โรบิน วิลเลียมส์ (ปัจจุบันเสียชีวิตแล้ว)  ออกฉายในปี ค.ศ. 1998 และได้รับรางวัลออสการ์ สาขาเทคนิคพิเศษด้านภาพ และเข้าชิงในสาขาการออกแบบศิลป์ ประจำปี 1999 ดัดแปลงจากนวนิยายขายดีของ ริชาร์ด แมทีสัน  ของผู้กำกับ Vincent Ward กล่าวถึง แม่ผู้สูญเสียลูกทั้ง 2 พร้อมสามี จนฆ่าตัวตาย และดำดิ่งอยู่ในนรกแห่งใจที่ตัวเองสร้างขึ้น จนแทบไม่มีใครเข้าถึง หรือสัมผัสสิ่งใด ๆ ได้อีกจน...

คงไม่ต่างกันครับหากเราต้องสูญเสียขนาดนั้น…สะท้อนมุมคิด  หากเพียงแต่เปิดใจสักนิด ปล่อยให้แสงแห่งความอบอุ่น หรือแค่แสงสะท้อนเข้าสู่จิตใจเพียงชั่วหายใจ ไม่ว่าเราผิดหวังหรือสูญเสียจากเรื่องใด ๆ เพียงแค่เรามองเห็นสิ่งรอบตัว ฉุดตัวเองขึ้นจากการดำดิ่ง แล้วชีวิตจะดำเนินไปต่อของมันเอง ...แค่เปิดใจ