แล้วก็ถึงเวลา ต้องจากแล้วครับ จากฮานาดะนะครับ ตอนสุดท้าย จุดเปลี่ยนของวิถีชีวิต และจุดเริ่มต้นของผู้สืบทอดคนใหม่ เมื่อถึงเวลาก้าวข้ามวัย ความสามารถพิเศษที่แสนวุ่นวายก็จะค่อย ๆ หายไป
รินโกะผู้พลัดพรากจากแม่เพราะควา่มยากจน ต้องข้ามฟากเขาเพื่อไปทำงาน และด้วยความเป็นเด็กและคิดถึงแม่ จึงแอบหนีออกมา ข้ามเขาจนพลัดตกลงไปในหน้าผา ชาวบ้านเห็นถึงความรักของลูกจึงสร้างพระองค์เล็กเพื่อเป็นสัญลักษณ์ของลูกที่มีต่อแม่ไว้ตรงหน้าผา และไม่นานชาวบ้านก็พบศพแม่กอดพระองค์เล็กไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ด้วยความทราบซึ้งในความรักของแม่กับลก ชาวบ้านจึงสร้างพระแม่ลูกไว้เป็นสัญลักษณ์แห่งความรักของแม่กับลูก แต่เนื่องด้วยหน้าผาถล่มจึงทำให้พระลูกหล่นลงไปในหน้าผา.....จึงเป็้นที่มาของกำหนดเวลา...แม้รินโกะจะสัญญาว่าถ้าฮานาดะนำพระลูกมาไว้คู่กับพระแม่แล้วจะพาฮานาดะไปอยู่ในโลกแห่งวิญญาณด้วย แต่เนื่องด้วยเห็นในความรักที่แม่ฮานาดะออกตามหาลูก แม้ขากะเผลก ยังตะโกนตามหาอย่างไม่หยุดเสียง จึงสะท้อนถึงความรักอย่างที่แม่รินโกะเคยออกตามหาตอนที่ตนตกหน้าผาไป เพราะรักถึงไม่อยากให้คนที่รักต้องรู้สึกพลัดพรากอย่างตน......
และเมื่อฮานาดะเข้าใจยอมปล่อยให้รินโกะไปสู่สุคติกับแม่ และไม่ยอมผลักพระองค์เล็กให้ตกหน้าผาอีกรอบตามคำยุของมาดามแคทเธอรีน และฮานาดะยังบอกอีกว่า "แบบนี้แหละดีแล้ว อยู่แบบนี้รินโกะมีความสุข" เพราะฮานาดะเข้าถึงคำว่ารัก.....และนั่นคือการก้าวข้ามผ่านวัยจากเด็กไปสู่ความเป็นผู้ใหญ่........
สิ่งที่ผู้เขียนเชื่อเสมอคือ เพราะความรักจึงทำให้สิ่งต่าง ๆ ยังคงอยู่ ...ขอบคุณครับ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น